حماسه ملبورن چگونه خلق شد؟ / مهدی زارعی بخش نخست

 

حماسه ملبورن چگونه خلق شد؟ / مهدی زارعی

بخشهایی از کتاب داستان یک صعود

 

هشتم آذر یادآور تساوی(2-2) ایران مقابل استرالیا و صعود ایران به جام جهانی 1998 است. اما ایران چگونه راهی پلی آف و حریف نماینده اقیانوسیه شد؟ با هم مروری داریم بر خاطرات مهندس هاشمی طبا رئیس وقت سازمان تربیت بدنی از اتفاقات رخ داده بر تیم ملی ایران در آن سال. قضاوت با خوانندگان

اگر کویت و قطر را می زدیم در گروه اول می شدیم اما فقط یک امتیاز گرفتیم. به قطر رفتیم تا دوم شویم! زیرا همگان می پنداشتند که عربستان چین را شکست می دهد. زیرا عربستان 13 امتیازی می شد و ایران با پیروزی بر قطر 14 امتیازی.

و چون پیروزی عربستان بر قطر تقریبا حتمی بود در نهایت عربستان با 16 امتیاز قهرمان می شد. این منطق بازی های آخر بود و ما هم در گروه خود طبق پیش بینی دوم می شد. پیش بینی که نتیجه اش درست از آب درآمد اما سیر و منطق آن تفاوت داشت. عربستان با چین در ریاض مساوی کرد و همه ما شاد شدیم. زیرا پیروزی بر قطر حتمی بود! اما هیچ چیز حتمی نیست. بچه ها در قطر جشن گرفتند مثل خوشحالی همه در کشور. برخی به من تلفن کرده و تبریک گفتند و خوب به خاطر دارم که صبح جمعه عازم مشهد شدیم. برای روشن کردن مشعل بازی های غرب آسیا در جوار حرم مطهر حضرت ثامن الحجج علی بن موسی الرضا. مدیر کل تربیت بدنی داورزنی گفت که هفته گذشته هفته سختی به ما گذشت و همه به ما انتقاد می کردند. از دیشب راحت شدیم و خوشحال هستم و هفته خوبی در پیش داریم. او نمی دانست که هفته بدتری در انتظار او و ماست. البته اگر ما خود را به خدا بسپاریم خوب و بد ظاهری ما را تحت تاثیر قرار نمی دهد بلکه هوشیار می کند چرا که خداوند می فرماید: «عسی ان تکرهو شیئا و هو خیرالکم» (چه بسیار که به نظر شما بدمنظر می رسد ولی برای شما خوب است.) به هر حال روز خوبی داشتیم و زیارت امام رضا(ع) و دعا و نماز و بازدیدها و جلسات را با حال خوش برگزار کردیم و به نظرمان رسید که سرنوشت را هم خودمان با دعای خودمان تعیین می کنیم!!

در هواپیما خلبان نتیجه نیمه اول را اعلام کرد. قطر1- ایران صفر. خیلی شگفت زده شدیم. به دوستان گفتم یا پیروزی یا شکست. مساوی ضرر دارد. نیمه دوم را در منزل دیدم. از رفتار بازیکنان خیلی تعجب کردم. بازیکنان ما آدم های آهنی بودند. به شدت از لحاظ روانی تحت تاثیر بوده و اصلا حرکت نداشتند. بازیکنان ناآرامی مثل خداداد و استیلی کبریت بی خطر بودند. چه شده بود؟ شب قبل مایلی کهن گفته بود همه آمادگی دارند. تمرین سه شنبه تهران آنان هم بسیار عالی بود. پس چه شده بود. بازی 2 بر هیچ تمام شد. باقری اخرج شد. آیا این یک بازی عادی بود؟ مشکل چه بود؟ بازی را دوباره از ابتدا نگاه کردم تیم ملی ما از همان ابتدا نابود شده بود، داور هم مزید بر علت بود. او اشتباه نمی کرد. او با تیم ما برخورد داشت. چگونه ممکن است همه حمله ها آفساید باشد! چگونه حرکات اخطاردار قطری ها به سادگی مشمول عفو می شود و چگونه داور حتی به مربی به صورت انتقادی برخورد می کند.این از داوری- حال بازیکنان را را بنگریم.

گل اول قطر- توپی از 25 متری با حرکت قوس بلند به داخل هجده قدم حرکت می کند- فاصله توپ و ارتفاع قوس به طریقی است که برای مدافعان ایده آل است. 4 مدافع ایران در محوطه به فاصله کم از یکدیگر ایستاده اند. هر چهار تن یا حداقل سه تن آنان به راحتی می توانستند توپ را دفع کنند. اما نکردند. توپ به روی سر بازیکن قطری پایین می آید و او ضربه می زند. دروازه بان بسیار دیر عکس العمل نشان می دهد و توپ وارد دروازه می شود. چرا مدافعین حرکت نکردند؟ صحنه دیگر توپی با ارتفاع زیاد حوالی دروازه است و عابدزاده به راحتی می تواند با دو قدم به جلو توپ را در هوا بگیرد. اما در جای خود میخکوب است. توپ روی سر مهاجم قطری می آید و او توپ را به خارج می زند. قطری ها می توانستند 4 گل به راحتی بزنند ولی نزدند. تیم ما نزول معنی داری پیدا کرده بود. می گفتند مشکل اوقات تلخی مایلی کهن به خاطر یک خبرنگار در فرودگاه مهرآباد موجب این امر شدده است. مگر می تواند تیم این همه نزول کند؟

آنها که ورزش نکرده و در مسابقات شرکت نکرده اند، ممکن است بیاندیشند که بازیکنان به شکست می اندیشند. هرچند مشکل روانی روی بازیکنان تاثیر دارد اما هیچ بازیکنی حاضر نیست در مسابقه ببازد. بازیکنان ما می خواستند ولی نمی توانستند. به هر حال شکستی بد نصیب ما شده بود و حالا سرنوشت ما بسگی به نتیجه مسابقه عربستان- قطر داشت. تا چهارشنبه منتظر شدیم شاید مساوی شوند ولی عربستان بازی را برد و تیم ما دوم شد- عربستان به فرانسه صعود کرد و ما کارمان سخت شد.

شکست از قطر تاثیر روانی عجیبی در همه داشت. سه ماه کار سخت، 8 هفته مسابقه پی در پی- واقعا کار مربیان با شرایط روانی جامعه بسیار طاقت فرسا بود. بچه های تیم ملی واقعا زحمت کشیدند و همبستگی داشتند هرچند که کم و بیش اختلافاتی هم بود ولی کجای دنیا این اختلافات نیست؟ تازه آنچه در تیم ما بود بسیار محدود و جزئی بود. واقعا بچه های تیم ملی نجیب و زحمتکش و با اخلاق هستند. برخی به دنبال مدینه فاضله هستند ولی اخلاق عمومی جامعه ما ملاک برای سنجش بازیکنان باید باشد. من همواره حتی در شکست هم از بچه ها قدردانی کرده ام ولی بالاخره اختلاف هم کم و بیش وجود دارد. مهم آن است که علیرغم اختلاف نظر هرکدام وظیفه خود را خوب انجام دهیم. قبل از بازی با کویت شبی شام را با بچه ها در اردو صرف کردم و کمی هم برای آنها صحبت کردم. بعد از آن علی دایی گفت: می خواهم خصوصی صحبت کنم. حدود سه ربع ساعت صحبت کردیم می گفت مایلی کهن به شخصیت من توهین کرده. می گفت در رختکن بازی با سوریه گفتم روش تو درست نیست و ایراد گرفتم ولی او هم گفت ترا به خاطر مطبوعات در زمین می گذارم ….

( ادامه دارد)

 

مطالب مرتبط

Leave a Comment