تیم کی روش، تیمی که محکوم به فینالیست شدن است

تیم کی روش، تیمی که محکوم به فینالیست شدن است/ مهدی زارعی

43 سال حسرت و چند نسل ناکام…

شاید آن روزی که یحی گل محمدی بدترین پنالتی تاریخ جام ملت ها و ضعیف ترین پنالتی تاریخ فوتبال ایران را در نیمه نهایی جام ملت های 2004 به هدر داد، هیچ کس تصور نمی کرد که حسرت حضور ایران در نیمه نهایی جام ملت های آسیا از یک دهه هم بیشتر شود و به 15 سال برسد..

****

جام ملتهای آسیا می تواند نماد فوتبال، ورزش و حتی تمام جامعه ما باشد. تمام اتفاقاتی را که در طول چهار دهه در کشورمان رخ داد، می توان به صورت ماکتی کوچک در جام ملتهای آسیا دید. خیلی از این اتفاقات را با چشم ندیده ایم و تنها از آن ها خوانده ایم. اما قطعا اتفاقات ادوار اخیر را با چشمان خود دیده ایم، حس کرده ایم و با این اتفاقات و خاطرات، کودکی و نوجوانی را پشت سر گذاشته ایم. بزرگ شده ایم و روز به روز بیش از پیش به شکست و ناکامی خو گرفته ایم و از پیروزی و جاه طلبی فاصله گرفته ایم..

****

هیچ یک از ما روزهای قهرمانی ایران در آسیا را به یاد نداریم و اصلا به دنیا نیامده بودیم تا ببینیم ایران سه بار پیاپی قهرمان آسیا شد و این قهرمانی ها چنان برای مردم زیاده طلب دهه 50 عادی می نمود که بعد از پیش افتادن ایران در فینال 1976 و وقت کشی ملی پوشان، به جای آن که از سومین قهرمانی پیاپی شادمان باشند، هو کردن تیم ملی را آغاز نمودند. ایران پس از آن هرگز قهرمان آسیا نشد، هرگز فینال آسیا را تجربه نکرد و جالب این که چهار سال بعد وقتی به المپیک 1980 صعود کرد اما این بازیها را تحریم نمود، دیگر حتی به نزدیکی المپیک نیز نرسید تا برای همیشه حسرت بخوریم..

***

جام ملتهای 1980 را همیشه با آغاز جنگ ایران و عراق به یاد می آوریم. بارها و بارها در این باره صحبت شده است و حتی مستندی با نام « جام در آفساید» از آن ساخته شده است. تیم ملی ایران در اولین جام ملت های آسیا بعد از انقلاب، مسابقه نیمه نهایی را از کویت باخت و سقوط خود را آغاز کرد. از همان ایام بود که روند یکی در میان سومی و ناکامی آغاز شد. ایران در سال 1980، 1988، 1996 و 2004 سوم شد و در این میان فقط در سال 1984 چهارم شد ولی در سایر دوره ها تنها طعم ناکامی را چشید. 5 بار شکست در نیمه نهایی که سه بار آن در ضربات پنالتی و سه بار مقابل عربستان اتفاق افتاد، با هیچ یک از قوانین احتمالات و منطق همخوانی ندارد. اما این مساله برای فوتبال ما رخ داد…

***

هر بار که مسابقات تمام شد، با مرور اتفاقات رخ داده در جام حس کردیم که می توانستیم نبازیم. اگر شاهین بیانی در نیمه نهایی 1984 در دقیقه 89 گل به خودی نمی زد، اگر دایی و یزدانی و خاکپور در ضربات پنالتی 1996 توپ های خود را از دست نمی دادندف اگر ایمان مبعلی در نیمه نهایی سال 2004 پنالتی خود را به تیر دروازه نمی زد و یحیی گل محمدی هوس چیپ زدن نمی کرد، یا اگر ستار زارع در نیمه نهایی 2004 و مهرداد پولادی در یک چهارم نهایی 2015 اخراج نمی شدند، اگر مسوولان ورزش ایران در سال 1385 و شخص محمد علی آبادی تصمیم به نابودی تیم برانکو نمی گرفت و بهترین تیم آن روزهای ایران را به امیرقلعه نویی نمی سپرد، حسرت مان به 43 سال نمی رسید..

***

تیم کی روش فرصتی برای اشتباه مقابل ژاپن ندارد. بهتر از تمام تیمهای این 40 سال اخیر است و چیزی را به شانس و تقدیر واگذار نکرده است. چیزی نمانده که کی روش غرور و عظمتی را که 43 سال است از فوتبال ما رخت بربسته، به ما بازگرداند. هویتی که توسط مسوولین ورزش در این سالها کمرنگ و کمرنگ تر شد، اسیر اشتباهات شد و نسل هایی از ما را به این باور رساند که هرگز نمی توان به پیشرت فوتبال مان امید داشت.

حالا این نسل، باید فینالیست شود تا کودکان امروز ما، مثل سایر نسلهای گذشته، دو عبارت « فوتبال» و « ناکامی» را با هم عجین نکنند…

مطالب مرتبط

Leave a Comment